13 februari 2022 |
Hummeltje. Een vingertop groot nu,
maar je klopt. Al een paar weken.
Een hartje zo klein, zo gretig om graag
te doen groeien, ontdekken, verbazen.
Je overdondert nu al, lieverd.
Van je abracadabra, dat ben jij.
Uit het niks plots alles als een regelrecht
wonder. Papa zingt liedjes voor je.
Ik koester elk moment. Ik draag je.
Dat is het liefste wat ik doe.
Jou samen dragen. Jou bij elkaar dragen. Bij ons.
Dat is het grootste wonder van al. Dat dat kan.
Dat dat kleine hart van jou nu al cadanst.
Als een ritme, een dans, een tromgeroffel.
Dat je jezelf delen doet met ons.
Dit is het begin van een leven lang.
Dat gunnen we je zo. Van vleugels
en het vederlicht. Van spelen en omhelzen.
De gedachte aan jou maakt mij van papier.
Een origamivlieger met hoogtevrees,
maar niet anders kunnen dan dwarrelen
tot de sterren, de melkweg en terug.
Ik ben zo benieuwd of je op ons rijmen zal,
en op wie van ons dan het meest.
De spiegels die je zal voorhouden.
De regels die je zal breken, en al het licht,
tegen beter weten in.
Of je van jezelf zal houden. Beloof me
dat je van jezelf zal houden op een dag.
Maar begin nu maar eerst heel langzaam
en zacht. Neem je tijd. Ik draag je.
En papa slaat zijn armen om ons heen.
