5 januari 2019 |
Vannacht was ik ontroostbaar.
Blinde paniek.
Zoals enkel een kind kan huilen
als het zich reddeloos verloren voelt,
(ik ben mijn pedalen kwijt)
zo huilde ik in het holst van jouw armen.
De grond weg onder mijn voeten.
Niet meer met denken kunnen stoppen.
Doem denken en donkerte.
Moederziel machteloos zijn.
Dit jaar wil ik leren dankbaar zijn.
Dankbaar voor mijn schipbreuk
(en weer op eb en vloed vertrouwen).
Aanspoelen. Terugspoelen.
Niet meer eindeloos doorgaan.
Vanop de wal weer leren voelen
wat de kracht van geloven met me doet.
