1 augustus 2008 |
Ik was er ondersteboven van. Binnenstebuiten.
Hoe kon zo’n mooi land plots veranderen
in zo’n angstaanjagende plek?
Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd:
een moeder met een baby op haar arm,
een kind dat in haar spoor gaat,
zij in dat van haar man.
Ze rennen, ze zwijgen, ze missen en ze verlaten.
Ze moeten verlaten en achterlaten,
alles wat hen lief is.
Ik was er ondersteboven van. Binnenstebuiten.
We betraden land dat niet het onze was,
maar dat van hen. Het land
waar zo ontzettend hard voor gestreden was.
Ik ben bang voor dit land,
voor de vervallen huizen
en de littekens van geweerschoten
en de vernielde liefde
en de verscheurde dwalende zielen,
maar ik ben des te meer verbaasd over dit land,
over de gastvrijheid en de hoop
en het onophoudelijke geloof in hand in hand.