20 augustus 2016 |
Ik zie mensen die drummen om kunst. Er wordt gedrumd, maar als muziek klinkt het niet echt. Eerder als net te veel wind in de haren. Een hond die werd achtergelaten in de regen. Zo klinkt de kunst. En mensen staren hem aan, maar bieden hun paraplu niet aan. Zo zie ik mensen kijken naar kunst. In een poging een pijnstiller te vinden voor zichzelf. Drummend. Het gezien te moeten willen hebben. Genieten van de zon, maar niet om de zon. Om zichzelf. Geef me water, zodat ik niet verdrink. Hou me vast. Dan gaan we tenminste niet alleen ten onder. Wat doet het ertoe? Wel… veel. Vreselijk veel.
