29 december 2016 |
Ik huil niet veel meer en dat verbaast me.
Dat kaatst me terug als een stuiterbal
in een veel te kleine ruimte,
want het schreeuwt in mijn hoofd
en het sneeuwt dikke natte vlokken.
Het pegelt er en regelt er alles
alsof het helemaal niks meer is,
maar buiten op straat gaat een lantaarn in staking.
Te veel werk om licht te zijn
en wat krijgt ge ervoor terug?
Zonder koplamp of kompas
wordt vergeten niet vergissen,
maar verheven liefs en zoet.
Ik vergeef u het niet huilen.
Het zonder tranen en tuiten buiten
naar de mensen turen.
En bang zijn. Ik vergeef het u.
Maar boetseer in mij, alsjeblieft,
een leven dat de moeite waard is.
