27 januari 2017 |
In al onze breekbaarheid
zijn we als aardkorst.
Een ijstijd. De dooi.
Weet je hoe het moet, vroeg zij,
jezelf op handen dragen?
Ik zweeg en schudde mijn wangen rood.
Ervan langs krijgen in mijn hoofd.
Dat wat het doet. Van schuld en verrast.
Het rouwt in mij. Dat weet ik nu.
Als dauw die niet wilt plooien.
