7 mei 2019 |
Er is zo veel aan de hand,
als onschuld koudweg wordt overmand.
Een land verbijsterd, onthutst,
door een teveel aan vragen.
Lagen we maar minder wakker
van spoken onder het bed.
Kapers op de kust.
Laat het licht aan op de gang.
(Ik wou net minder bang.)
De straat waar ik opgroeide,
liep dood op het eind.
We speelden er verstoppertje,
om ter snelst aan de overkant.
We waren er veilig,
en voor het donker thuis.
Er was zo weinig aan de hand.
We leerden er fietsen,
vielen soms op een knie,
maar krabbelden steeds weer overeind.
In de straat waar zij fietste,
liep de dood op het eind.
(Schipper, mag ik overvaren?
-Nee, dat mag je niet.)
Er is zo veel aan de hand.
We zijn onderbemand.
ter nagedachtenis van Julie Van Espen (1996-2019)
