december 2007 |
Terwijl het licht brandde en we een kaars ontstaken, prevelde de staande klok van oma tien voor vijf. Mijn ogen staarden, dwaalden, wilden de dag achter zich laten. Pijn stuiterde bonzend tegen mijn netvlies, schreeuwde: ‘Laat mij eruit! Ik wil eruit!’ In stilte als sterren. Op aarde was het nog dag, licht, vijf voor vijf, maar achter mijn glazen blik was het al nacht, donker, tijd voor tijd.
