16 maart 2012 |
Lieve God, vanavond wil ik bidden voor de kinderen die omkwamen tijdens het gruwelijke busongeval in Zwitserland op dertien maart.
Ik wil bidden voor hun begeleiders, die allemaal het leven verloren na een geweldig fijne sneeuwklassen.
Ik weet dat het niet eerlijk is, dat tweeëntwintig kinderzielen die dag al naar U moesten komen, maar ik kan er niks aan doen. Ik weet dat ik me rot voel, omdat zoveel duizenden dromen en glimlachen en vallen en weer opstaan, omdat al die dingen niet meer kunnen, omdat ze nooit meer zullen zijn.
Ik bid voor de ouders, de kinderen, de vrienden, de familie. Ik wil bidden voor iedereen die achterbleef, voor iedereen die een donkere tijd meemaakt.
Het is zo oneerlijk: het ene moment verlangen naar dat kind dat stralend op je af komt gelopen en je honderduit wil vertellen over hoe goed ie nu kan skiën, over al het plezier dat ie heeft beleefd, en het volgende moment verslagenheid en eenzaamheid en een klap in het gezicht, die geen tijd kan helen.
Vanavond wil ik bidden dat U goed voor die kinderen zorgt, dat ze mogen spelen en lachen in de groenste weiden, onder de blauwste hemel, boven hun lieve ouders. Dat U ze de kracht geeft liefde te laten stralen naar ons hier op aarde, naar hun familie, die hen zo erg missen. Ik geloof erin dat U voor hen zal zorgen, ik twijfel er alleen aan of ik het ooit zal begrijpen.
Ik wil bidden voor de kinderen, voor hun onschuld en voor alles wat ze achterlieten, dat ze gelukkig mogen zijn bij U en eeuwig mogen leven in Uw hart net zoals ze eeuwig zullen leven in de harten van hun familie.
Wat hun ouders moesten meemaken de afgelopen dagen en wat hen nog te wachten staat, is iets wat ze niet zouden moeten meemaken, het is te onwezenlijk, te onmenselijk, te verschrikkelijk. Sta hen alsjeblieft bij in deze moeilijke tijden, en vooral daarna, als iedereen die er eigenlijk niets mee te maken heeft, het drama allang naar een achterkamer heeft verhuisd. Sta mij bij, dat ik erdoorheen kom, want het hele gebeuren doet me zo veel pijn. Ik kan het niet geloven, ik wil het niet geloven, maar ik weet dat het gebeurd is, en dat ik er niks aan kan doen. Niemand kan er iets aan doen, maar achtentwintig mensen zijn hun leven kwijt, en dat is toch wat het belangrijkste is: het leven, en niet de dood. Mogen de kinderen en de volwassenen die ooit kinderen waren, gelukkig zijn bij U en de kracht en rust vinden die ze verdienden, alleen zo snel nog niet.
Vanavond wil ik bidden voor iedereen die pijn heeft, en verdriet, gemis, en verlatenheid voelt, dat ze iemand hebben met wie ze kunnen praten, dat ze ooit de vreugde en de glimlach van hun kind weer kunnen oproepen in hun hart zonder de pijn van het grote litteken op hun ziel te moeten voelen.
Lieve God, wees nabij. Dat bid ik U. Alsjeblieft, wees nabij en laat ons niet in de steek. Niet nu. Amen.