19 december 2016 |

Ik stel de dag in vraag vandaag.
Niet vanzelfsprekend.

Verarm mij. Om je heen.
Reik ver, verrijk, vergaloppeer.
Leg knopen in mijn warboel.
Haal de orde uit de tijd.
Wees niet vanzelfsprekend.
Span bogen. En laat weer los.
Doe me zeer
luid vallen. Bont en blauw.
Of je wel echt bent, vraag ik.
En dat ik het ook niet weet.
Of ik echt wel ben.
Of ik mezelf niet ontga.
Van de vaak val ik
in slaap. Vanzelfsprekend.
Zeg je. Licht uit. Komt aan.
Of hij daarvoor zijn leven geven zou.
Of hij wel echt is, vraag ik.
En of hij dat echt zeker weet.
Of hij daarvoor zijn leven zou geven.

Tussen het licht uit en
het vallen van de vaak in slaap
liggen duizend goeie ideeën.
Als spanning voor het kussen.
Sloop het donker om je heen.